Sahildeki Bank

Puslu bir kış günüydü, hava her an yağmura dönüşebilirdi, rüzgar bulutları sürükleyip duruyor, insanlar hızlı hızlı yürüyorlardı...Kadın sahildeki boş banklardan birine ilişmişti, gözlerini kabaran denize dikmiş öylece bakıyordu.Aceleyle çıkmış bir hali vardı, başındaki eşarbı kaymış, beyaz düşmüş dalgalı saçları uçuşuyor, kulağındaki inci küpeside eşlik ediyordu.Mantosunun kürk yakasını kaldırdı korunmak için rüzgardan, elindeki annesinden kalma yakut taşlı yüzüğünü çevirerek kafasında bir şeyleri çözümlemeye çalışıyordu.

Evleneli 47 sene olmuştu, bir kız, bir erkek evlat büyütmüş, torunları olmuştu, eşiyle mutlu bir yaşam sürmüştü.Eşi de gezmeyi, eğlenmeyi sever, eviyle, eşiyle iligili bir insandı, hoş fazla konuşmayan, sakin bir yaradılışı vardı ama yinede severdi eşini.Oysa artık onu görmeye tahammül edemiyordu.Herşey on yıl önce kendini emekliye ayırmasıyla başladı, dükkanı kapattı ve eve gelip oturdu.Günlerce evden dışarı çıkmazdı ve bu durumdan ne sıkılır, nede mutsuz olurdu.Salonda aynı koltukta oturur sigarasını içer, gazetelerini okur ve bütün gün televizyon seyrederdi.Artık katlanılmaz olmuştu, eşi dostu, komşuları ayaklarını kesmişlerdi, çünkü adam salonda bir köşe yastığı gibi ruhsuz bir şekilde oturmaktaydı.Kadın bu duruma artık bir anlam veremiyordu, hiç bir sağlık sorunu yoktu ama evin dışında bir yaşamıda yoktu ''insan bir alış verişe gider, yürüyüş yapar, arkadaşlarını görmek ister ama yok'' dedi içinden.Yaşıtlarını düşündü, yazın tatile giderler, kışın kaplıcalara giderler, eşleri evin işlerine yardım eder, dahada olmazsa kol kola gezerlerdi ama kimse onun gibi oturup durmuyordu.İçini yine bir sıkıntı aldı, kızıma gitsem dedi, torunlar , damat, gözünde büyüdü, oğlana gitsem dedi, gelininin mesafeli duruşu geldi aklına.

Kafasını kaldırıp denize baktı, bu saatten sonra bu adamı boşayacak değilim ya dedi kendi kendine.Yenik,yıkık,sıkkın denize baktı, o da griler içindeydi yüreği gibi.Çanakkale'deki çocukluğu geldi aklına, ne severdi yüzmeyi, gezmeyi, oysa şimdi can sıkıntısıyla bakıyordu denize...Beyaz köpükler çağrıyordu sanki onu, gel diyordu deniz, kulaklarını tıkadı bu sessiz çağrıya, evde ekmek yok, acıkmıştır dedi, yavaşça kalktı banktan, bir kez daha baktı denize, sanki teşekkür ediyordu derdini dinlediği için ve ağır adımlarla kendini rüzgara bırakarak yürüdü...

Sofi'den bir öykü...