Bitiş

Birkaç gündür yazamıyordum, canım sıkkındı.Cuma akşamı tamam dedim bitti, bu sözcük benim için çok önemlidir, ağzımdan nadir çıkar ama dönüşü yoktur, karar verilmiştir.Bitti, hem rahatlatıcı, hemde belirsizliğe yol açan bir sözcük, bir kavşak, her yöne açılmaya müsait, yeni kararlar içeren, yeni seçimlere yol açan...Bir yolun bitip, diğer bir yolun başlangıcı, karışık duygular, rahatlama, yeni seçenekler oluşturma, yeni karalar alma, biraz endişe, üzerine bolca umut bir kavşakta soluklanmaktır bitiş, sonra yeniden harekete geçersin...Ben artık soluk almak istediğimi farkettim, artık tıkanmıştım ve cumartesi işten ayrılmak istediğimi söyleyiverdim, aslında hemen aysonu bırakmak istiyordum ama yıl sonuna kaydı, anlayacağınız şafak sayıyorum.Sabah 7'de çıkıp, 9'larda evde olmaktan ve bunu haftanın 6 günü yaşamaktan, yaşamımın 3 kutuya girip çıkmaktan ibaret kısır döngüsünden bıkmıştım.Ev birinci kutu, otobüs ikinci kutu, iş üçüncü kutu...Aldığım parayı harcamaya bile zamanım yok, kendime uzun zamandır birşey alamıyorum, zaten gerekte yok sosyal bir yaşamın olmayınca, fatura ödeyip, evin, çocukların ihtiyaçlarını karşılıyorum sadece, kendim için , kendimi şımartmak, ödüllendirmek adına hiç bir şey yapmıyorum.Yaklaşık 15 senedir bu tempoda çalışıyorum, buda bitti dediğim evliliğimin bedeliydi, her karar bir bedel ödemektir.

Şimdi hayal kuruyorum, sıcacık, tertemiz evimde, kendime okkalı bir kahve yapıp, birde sigaramı tüttürüp cam kenarında koşturan insanlara bakmak, yürüyüşlere çıkmak, dostlarıma uğramak, güzel yemekler pişirmek, tığımı elime alıp birşeyler örmek, en önemlisi telaşsız geniş zamanlarda yaşamak istiyorum, sessizlik, huzur, sakin bir yaşam.Gittiği yere kadar, sıkıştığımda ister istemez yine ekonomik kaygılar yüzünden çalışmaya dönmem gerekebilir ama artık benim soluklanmaya ihtiyacım vardı, çıkacak cana bu kadar cefa yeter dedim ve bitti...



Yine Cumartesi, konuşmadan sonra yerime dönüp blogları okumaya başladım, bir bitiş haberi daha, bu yaşamdaki son bitiş noktası, Esra, Büyüleyen Mutfak Kokusu, inanamadım, okudum, içim ürperdi, son yazısı, bilebilirmiydikki son yazısı olduğunu, ya biz okurken, ya da o yazarken, o sayfa bir daha açılmayacak.Taziye defterindeki tüm dostları, anladımki biz bir bütünün parçalarıyız, fiziken tanışmak hiç önemli değil, böyle tanışıklıklarımızda paylaşamadıklarımızı burda paylaşıyoruz, iç dünyalarımızı, işimizi, ev halimizi, mutluluklarımızı, hayallerimizi, bilgiyi, yeteneklerimizi, kısaca elimizden ne geliyorsa, nasıl ifade edebiliyorsak kendimizi...Duygusal bağlar oluşuyor aramızda, komşuluk geleneğini yaşatıyoruz ve vefayı... Burdan Serin Mavi'nin katkılarıyla Hatim indiren tüm arkadaşların dualarını ALLAH kabul etsin, onlara teşekkürü borç bilirim.



Uzun bir yazı oldu http://www.donusumkonagi.com/ dan okuduğum bir makaleyide sizinle paylaşmak istiyorum.

Karar Vermek

"Karar verdim" diyor yüksek bir sesle. "Küçük bir an bile olsa kendim için harcayacağım. İçimden geçenleri kısıtlamadan, kim ne der diye düşünmeden yaşayacağım". Meraklı bakışlar süzüyor hareketlerini. Yüzünde ki yorgunluğu, içinde kopan fırtınayı biraz olsun anlayabiliyorsun. "Hadi" diyorsun sende destek vermek için ona. Vazgeçme bu defa ve git arkana bakmadan kendin için yaşa aklındaki tüm olumsuzlukları çıkar koy bir tarafa. Git yüzündeki keder dağılsın, içindeki sıkıntılar bir an olsun kaybolup gitsin. Üzerine yüklenmiş sorumluluklar yüzünden her insan yaşamaz mı bu durumu. Ne kadar dayanabilir ki. Bir gün mutlaka bir yerde patlak veriyor. Sıkılıyor insan aynı düzeni yaşamaktan aynı işleri yapıp aynı konulardan konuşmaktan. Başa sarıp filmi tekrar tekrar seyretmek gibi bir hal alıyor sonunda. Değişiklik istiyor hayat zaman zaman. Bu bazen bir saatlik bir uyku, bazen uzun süren bir yolculuk, bazen sessiz bir ortamda kendini dinlemek oluyor... Karar vermek işte bu durumda önemli olan. Karartmak gözünü. Ne istediğini bilmek ve uygulamak. Hayatı hoyratça kullanmak yerine akılcı davranmak. Bazen her şeyi bir kenara bırakıp kendinle kalmak. Zamanı geldiğinde kalabalıklara karışmak. Bazen kitabınla, bazen sevdiğinin sıcacık bakışlarıyla, bazen huzur veren melodilerle, bazen uzun yürüyüşlerle kendine vakit ayırmayı, içine keder bırakan durumlardan bu şekilde kurtulmayı bilmeli. Kendi için yaşamalı insan bazen. Dünyadaki tek varlık kendisi gibi davranmalı. Bencil olmalı. Doğru zamanı bulduğunda yapmalı. O yüzündeki yorgunluğu alacak kararı vermeli. İşte şimdi vakti geldi… Hadi korkma ver kararını. İstersen karar vermek olsun adı istersen bir kaçış. Hadi korkma kaybetmeyeceksin. Çünkü dünyadaki hiçbir şey senden değerli değil.